Capo 2
Em D
G D
er dreven
zeven witte zwanen
C
Em
Bm Em
op een meer
zo helder als 't paradijs
D G D
op een dag
schrokken ze op, 't was een meer van tranen
C
Em Bm Em
en de zeven
zwanen togen op reis
C
D G
op reis om de
bron van 't verdriet te vinden
Am Em B
nog nooit
hadden zij iets zo bitters gesmaakt
Em D G
D
ze wiekten
door regen en winterwinden
C
Em
Bm Em
in hen was de
trekvogel weer ontwaakt
elke zwaan
trok langs één van de zeven stromen
die straalden
om 't meer in een zilveren ster
hun
vleugelslag werd elke dag wat lomer
de wind was
koud en de tocht was ver
maar eens
werden zeven stromen beken
en eens
werden zeven beken bron
zo daalde
elke zwaan, na dagen en weken
op een plek
waar 't verdriet van de wereld begon
er weenden
zeven moeders over d'aarde
heel ver
weende Eva om de eerste moord
een weende om
't geld dat haar Judas aanvaardde
en een om
haar zoon die aan het kruis werd doorboord
aan het front
viel een man, een moeder schreide
op een plein
klonk een salvo, een moeder riep
een weende om
herinnering aan betere tijden
en een om
haar kind dat verloren liep
toen zijn de
zeven witte zwanen
teruggekeerd,
het hart vol pijn
naar hun
zilveren meer van mensentranen
om er met hun
zorg alleen te zijn
maar toen de
mensen de zwanen zagen
toen grepen
ze wapens en schoten ze neer
en niemand
begreep iets de volgende dagen
van het
dreigende wassen van het meer